ضد آفتاب رنگی یا بی رنگ؟ کدام یک بهتر است؟

ضد آفتاب رنگی

ضد آفتاب رنگی یک محصول مراقبت از پوست است که علاوه بر وظیفه اصلی محافظت از پوست در برابر اشعه ماوراء بنفش (UV) خورشید، دارای اصلاحاتی نیز می‌باشد. این نوع ضد آفتاب، به جای استفاده از فیلترهای شیمیایی برای جلوگیری از نفوذ UV، از ذرات معدنی مانند اکسید روی و دی‌اکسید تیتانیوم استفاده می‌کند. برخی از مزایای ضد آفتاب رنگی عبارتند از:

1. محافظت از نور UV: این ضد آفتاب به عنوان یک پوشش مؤثر در برابر اشعه UV عمل می‌کند و پوست را از آسیب‌های ناشی از تابش نور خورشید حفظ می‌کند.

2. محافظت از نور آبی: حاوی اکسیدهای آهن مانند اکسید روی و دی‌اکسید تیتانیوم است که می‌توانند نور آبی را از صفحه کامپیوتر و تلفن همراه و سایر نورهای مرئی نیز مسدود کنند، که می‌تواند به جلوگیری از آسیب پوستی ناشی از این نوع نور کمک کند.

3. ظاهر طبیعی: با افزودن پیگمنت‌های رنگی، این ضد آفتاب به پوست ظاهری طبیعی می‌بخشد و به انتخابی برای هر رنگ پوست تبدیل می‌شود.

4. کاربرد به عنوان پایه آرایش: می‌تواند به عنوان پایه آرایش استفاده شود و به پوست یک ظاهر صاف بدهد. گاهی حتی می‌تواند جایگزین کرم پودر یا کرم های آرایشی مانند بی بی کرم ها باشد.

5. مناسب برای استفاده روزمره: به دلیل ویژگی‌های زیبایی و محافظتی آن، می‌تواند به عنوان یک محصول روزانه برای حفظ سلامت پوست مورد استفاده قرار گیرد.

از آنجا که ضد آفتاب رنگی همزمان با محافظت از نور UV، از زیبایی پوست نیز مراقبت می‌کند، این محصول به عنوان یک ترکیب چند منظوره در مراقبت و زیبایی از پوست تلقی می‌شود.

ضد آفتاب‌های بی رنگ و رنگی فیلترهایی را شامل می‌شوند که از مضرات نور UVA و UVB جلوگیری می‌کنند، اما ضد آفتاب‌های بی رنگ برای جلوگیری از نور قابل رؤیت طراحی نشده‌اند. برای جلوگیری از نور قابل رؤیت، یک ضد آفتاب باید بر روی پوست قابل مشاهده باشد. مشکل اینجاست که ذرات موجود در ضد آفتاب‌های بدون رنگ و با طیف گسترده "نانوسایز" هستند (کوچک‌تر شده‌اند). بنابراین، ضد آفتاب‌های بدون رنگ به گونه‌ای فرموله شده‌اند که بر روی پوست نامرئی باشند و از این رو نمی‌توانند از نور قابل رؤیت جلوگیری کنند.

ضد آفتاب‌های رنگی فیلتر UV معدنی با طیف گسترده مانند اکسید روی و تیتانیوم دی‌اکسید را با پیگمنت‌های اضافی - دی‌اکسید تیتانیوم پیگمنتی و اکسیدهای روی - ترکیب می‌کنند که رنگ قابل رؤیت را روی پوست ایجاد می‌کنند که می‌تواند نور قابل رؤیت را بازتاب دهد. پایه ضد آفتاب‌های رنگی با ترکیب مقادیر مختلف از اکسیدهای روی سیاه، قرمز و زرد با دی‌اکسید تیتانیوم، پیگمنتی ایجاد می‌کند، که منجر به تولید ضد آفتاب‌های رنگی در طیف‌های مختلف می‌کند.

حالا منظور از نورهای مرئی چیست؟

تابشات فرابنفش (UV) و نور قابل رؤیت هر دو جزء اسپکتروم elektromagnetic می‌باشند. تابشات فرابنفش از سه طول موج مختلف تشکیل شده‌اند: UVA، UVB و UVC . UVC بیشتر توسط لایه ازون جذب می‌شود، بنابراین UVA و UVB اصلی‌ترین طول‌موج‌هایی هستند که به عمق سطح پوست نفوذ می‌کنند. اثرات مضر نور UV بر پوست بر طبق تحقیقات کاملاً ثبت شده است. UVA به طور اصلی برای پیری زودرس پوست مسئول است و UVB در سوختگی‌ها و سرطان پوست نقش دارد. منبع اصلی تابش UV، نور خورشید است.

نور قابل رؤیت نیز توسط خورشید تابانده می‌شود همان طور که از نامش پیداست نوری است که با چشم قابل دیدن است. این بخش از اسپکتروم elektromagnetic است که توسط چشم انسان قابل درک است. نور قابل رؤیت همچنین ممکن است از منابع مصنوعی نیز آمده باشد، از جمله دستگاه‌های پزشکی، صفحه‌های نمایش و لامپ‌های نوری. نور قابل رؤیت در طول موج‌های خاص تأثیرات مرتبط با پوست دارد.

نور قابل رؤیت به عمق بیشتری در پوست نفوذ می‌کند نسبت به تابشات UV و ممکن است تأثیرات منفی بر پوست داشته باشد. به عنوان مثال، نور قابل رؤیت در افزایش اختلالات رنگ پوست، از جمله ملانسما و پراپیگمانتاسیون پس از التهاب (لکه‌های تیره)، نقش دارد. یک مطالعه نشان داد که نور قابل رؤیت باعث پراپیگمانتاسیون قابل توجه و پایدارتری می‌شود نسبت به UVA به تنهایی، به ویژه در افراد با رنگ پوست روشن. این ممکن است به خصوص برای نور آبی (نوعی که توسط صفحات دستگاه‌ها ارسال می‌شود) صدق کند، که به نظر می‌آید تولید پیگمنت را بیشتر از سایر طول‌موج‌های اسپکتروم نور قابل رؤیت تشویق می‌کند.