تفاوت ضد آفتاب فیزیکی و شیمیایی؛ کدام یک بهتر است؟

ضد آفتاب شیمیایی 

ضد آفتاب های شیمیایی محصولاتی هستند که برای محافظت از پوست در برابر اشعه‌های مضر آفتاب استفاده می‌شوند. این محصولات حاوی ترکیبات شیمیایی هستند که به عنوان فیلترهای شیمیایی عمل می‌کنند. دو نوع فیلتر شیمیایی عمده‌ای که در ضد آفتاب ها استفاده می‌شوند، فیلترهای آلی و فیلترهای غیرآلی هستند.

فیلترهای آلی شامل ترکیباتی مانند اکسینوبنزون، آوبنزون و اوکسی‌بنزون هستند. این ترکیبات قادر به جذب اشعه ماورای بنفش B (UVB) و اشعه ماورای بنفش A (UVA) هستند و انرژی را به صورت حرارت تبدیل می‌کنند. با جذب این اشعه‌ها، فیلترهای آلی از ورود آنها به پوست جلوگیری می‌کنند و سطح آسیب ناشی از تابش آفتاب را کاهش می‌دهند.

فیلترهای غیرآلی شامل ترکیبات مانند تیتانیوم دی‌اکسید و روتیل هستند. این ترکیبات قادر به انعکاس اشعه UV هستند و از جذب آنها توسط پوست جلوگیری می‌کنند. با ایجاد یک لایه حاکمیتی بر روی پوست، این فیلترها از نفوذ اشعه‌های مضر و تابش مستقیم به پوست جلوگیری می‌کنند.

به زبان ساده تر ضد آفتاب شیمیایی محصولاتی هستند که به منظور حفاظت از پوست در برابر اشعه‌های مضر خورشید استفاده می‌شوند. این محصولات ترکیبات شیمیایی ای مانند اکسید روی، اکسید روتیل و بنزوفنون را شامل می‌شوند. عملکرد ضد آفتاب شیمیایی از طریق دو روش اصلی صورت می‌گیرد.

اولاً، ترکیبات شیمیایی موجود در ضد آفتاب قادر به جذب اشعه‌های خورشیدی هستند. وقتی این ترکیبات با اشعه‌های مضر خورشید در تماس می‌آیند، آنها را جذب می‌کنند و از پخش شدن این اشعه‌ها در پوست جلوگیری می‌کنند. این عمل باعث می‌شود که اشعه‌های خورشیدی در نفوذ به پوست کاهش یابند و اثرات مضر آنها نیز به تبع آن کاهش پیدا کنند.

ثانیاً، ضد آفتاب شیمیایی قادر به تبدیل اشعه فرابنفش به گرما است. این ترکیبات با جذب اشعه فرابنفش، آن را به گرما تبدیل کرده و از فراگیر شدن آن در پوست جلوگیری می‌کنند. با تبدیل اشعه فرابنفش به گرما، اثرات مخرب نور خورشید بر روی پوست کاهش می‌یابد و از آسیب و سوختگی پوست در اثر اشعه‌های مضر جلوگیری می‌شود.

استفاده از ضد آفتاب شیمیایی بسیار مهم است زیرا اشعه‌های خورشیدی حاوی اشعه فرابنفش (UV) هستند که می‌توانند به پوست آسیب برسانند. این اشعه‌ها می‌توانند سبب سوختگی، قرمزی، پیری زودرس پوست و حتی سرطان پوست شوند. با استفاده از ضد آفتاب شیمیایی، می‌توانیم از این اثرات مخرب جلوگیری کنیم و پوست خود را در مقابل آسیب ناشی از اشعه‌های خورشید محافظت کنیم.

ضد آفتاب های شیمیایی به خوبی در محافظت از پوست در برابر سوختگی‌های آفتابی، اگزما و سایر آسیب‌های ناشی از تابش UV مؤثر هستند. استفاده منظم از ضد آفتاب های شیمیایی به طور قابل توجهی ریسک ابتلا به بیماری‌های پوستی جدی مانند سرطان پوست را کاهش می‌دهد. بنابراین، استفاده مداوم از ضد آفتاب های شیمیایی توصیه می‌شود، به خصوص در مناطقی که تابش آفتاب قوی و شدید است.

البته بحث‌های زیادی در مورد ضدآفتاب‌های شیمیایی مرتبط با خود مواد موجود در آنها وجود دارد. این مواد به دلیل این که به خوبی جذب می‌شوند، ممکن است منجر به نگرانی‌هایی درباره سلامتی شوند. در سال 2019، سازمان غذا و داروی آمریکا (FDA) قوانین و مقرراتی را پیشنهاد کرد که برای به‌روزرسانی الزامات ضدآفتاب طراحی شده است. هنوز شواهدی پیدا نشده است که اکثر مواد شیمیایی موجود در ضدآفتاب قادر به ایجاد عوارض جانبی مضر باشند. گفته می‌شود FDA دو ماده ضدآفتاب، یعنی آمینو بنزوئیک اسید (PABA) و ترولامین سالیسیلات، را ممنوع کرده است. FDA همچنین به همکاری با پژوهشگران برای ارزیابی ایمنی ترکیبات فعال ضدآفتاب فراتر از اکسید روی و دی‌اکسید تیتانیوم ادامه می‌دهد.

یک مطالعه در سال 2020 نشان داد که 6 ماده فعال از مجموع 12 ماده فعالی که تاکنون توسط FDA مورد بررسی قرار گرفته‌اند، پس از یک بار مصرف وارد جریان خون می‌شوند. این مواد تا 3 هفته بعد در خون و روی پوست قابل تشخیص باقی می‌مانند( در غلظت‌هایی که از آستانه مجاز عبور می‌کنند) اما تا کنون هیچ مدرک قطعی و مستندی در ارتباط با ضرر جدی این مواد پیدا نشده است.